Konusu:
Ben Cash, ABD'nin Kuzeybatı Pasifik ormanlarında, 6 çocuğu ile beraber bir kabinde medeniyetten izole bir hayat yaşamaktadır. Bu izole ortamda ebeveynlik, kendi doğrularını yaratmıştır ve çocuklar moderniyete karşı bir bağışıklık kazanamamışlardır. Ben, kendini çocuklarını büyük bir titizlikle hem fiziksel hem de entelektüel olarak yetiştirmeye adamıştır. Fakat karısı Leslie'nin ölümü ormandaki ''düzeni'' de sarsar. Zira çocuklar annelerinin cenazesine katılmak için şehre ve medeniyete dönmek isterler. Ev eğitimi ile yetiştirdiği çocuklarının hem annesi hem babası olan Ben için bundan sonrası ormandaki hayattan daha zor olacaktır...
Viggo Mortensen başrolde olduğu etkileyici yapımın yönetmeni ve senaristi ise Matt Ross.
Filmi izleyince hemen yorum yazmak istemedim. Bir süre geçsin de üzerinde düşünme fırsatım olsun dedim. Film hakkında tam olarak karar veremedim hala ama yazısını yazmaya hazırım sanırım.
Öncelikler oyunculuklar harikaydı. Viggo Mortensen evet çok iyiydi ama ben ona eşlik eden gençlere de bayıldım gerçekten. En küçükleri dahil hepsi çok iyiydi.
Konu özetle kapitalizme ve sisteme karşı olan bir babanın 6 çocuğunu ormanda modern hayattan tamamen ayrı şekilde yetiştirmesi diyor internet yorumcuları ama ben bu filmin delicesine sistem eleştirisi yaptığını düşünmüyorum açıkçası. Ama sistemi eleştirmiyor da demiyorum ara ara göndermeler var. Sadece bence filmin vadettiği şey bu değil.
Ormandaki hayatın güzellikleri kadar zorluklarının da yansıtılması filme gerçekçilik katmış. Çocukların ellerindeki bacaklarındaki yaralar ve çizikler, yağmurun her şeyi zorlaştırması vs. Yani samimi olalım bu fikir iyi güzel ama biraz ütopik. Hatta çocukların annesinin mektubunda da vardı. Anneleri bu yarattıkları yaşam şeklini Platon'un Devlet'ine benzetiyordu.
Bu arada yeri gelmişken söyleyeyim keşke filmde anneyi de biraz görseydik. Manik depresif, intihara meyilli bir anneyleyken çocukların yaşamlarını görmek isterdim.
BURADAN SONRA SPOİLER İÇERİR!!!
Ama bence Ben'in çocuk yetiştirme şekli de yüzde yüz doğru değil. Yani 8 yaşındaki çocuğun dağda yarı güvenlikli bir ortamda tırmanması normal mi? Ya da insan hakları beyannamesini bilmesi ve yorumlayabilmesi gerekir mi? Ya da bu düşünceye sahip bir çocuğu -Bo'nun deyimiyle- bir kitapta yazmayan her bilgiden mahrum bırakmak doğru mu? Madem bu çocuk İnsan Hakları Beyannamesini yorumlayabilecek bir çocuk, o zaman hamburger yemeye kola içmeye kendisi karar veremez mi?
Yani bilemiyorum her şeyin fazlası zarar gibi geliyor bana. Bu çocuklar hayatta kalmayı biliyor evet ama aileleri dışında iletişim kurmayı bilmiyorlar. Çocuklukta en önemli şeylerden biri de iletişimdir. Bu çocukları ne kadar zeki ne kadar çalışkan hale getirirlerse getirsinler sosyal zekaları gelişmiyor. Eğitim sistemi berbat da olsa aynı yaş grubu çocukları bir okulda bir arada tutup beraber büyümelerini sağlamalarının bir amacı var. Bazı bilgiler gerçekten kitaptan değil yaşayarak öğrenilir ve bu çocuklar bundan mahrum kalıyor.
Bir nevi robotlaşıyorlar. Duygusuzlaşıyorlar. Annelerinin intiharından bu kadar rahat bahsetmeleri beni epey şaşırtttı.
Çocuklara hiçbir konuda yalan söylememekte doğru mu tam emin değilim. Eğitimci olmaya çalışan bir insan olarak beni kafamda bir sürü soru işaretiyle bıraktı bu film.
Film sonunda çiftlik hayatına geçmelerini insanlar 'kendi ayağına sıkmak' olarak yorumlamışlar. Sistemi eleştiren film en sonunda sisteme ve kapitalizme yenik düştü denmiş.
Bense filmin finaline bayıldım. Ormana dönselerdi de şehir hayatına geçselerdi de mantıksız olacaktı. Her şeyin fazlası zarar demiştim. Bu çocuklar yine organik besleniyor, yine sağlıklı yaşıyor, yine bol bol okuyor ama okula da gidiyorlar. Bunu birinci olmak, bir sıraya girmek, kıyaslanmak ve ya daha iyi bir okula gitmek için değil sadece iletişim için yapıyorlar. Zaten Bo'da bu yüzden Yale'e, MIT'e, Harvard'a değil haritada parmağını koyduğu yere gidiyor.
Sonuç olarak son zamanlarda izlediğim en sağlam filmlerdendi. İzleyin, izlettirin...
Yeni bir yazıda görüşmek üzere sinemaseverler.^^
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder